ز لعلت زکاتی شکر می ستاند

ز رویت براتی قمر می ستاند

به یک لحظه چشمت ز عشاق صد جان

به یک غمزهٔ حیله گر می ستاند

سزد گر ز رشک نظر خون شود دل

که داد از جمالت نظر می ستاند

خطت طوطی است آب حیوانش در بر

کزان آب حیوان شکر می ستاند

زهی ترکتازی که لوح چو سیمت

خطی سبزم آورد و زرمی ستاند

مرا نیست زر چون دهم زر ولیکن

دهم در عوض جان اگر می ستاند

مرا گفت جان را خطر نیست زر ده

که چشمم زر بی خطر می ستاند

اگرچه لبت خشک و چشمت تر آمد

مخور غم که زر خشک و تر می ستاند

عیار از رخ زرد عطار دارد

زری کان بت سیم بر می ستاند